HAYATI
Şair. 9 Mart 1959 günü Samsun’a bağlı Ladik ilçesinde dünyaya geldi. Tam adı Abdurrahim Ali Ural. Ülker Hanım ile ziraat mühendisi Mehmet Kemal Ural’ın oğlu. Ankara Atatürk Lisesi’ni ve Muhammed bin Suud Üni. Arap Dili-Edebiyatı Ens. ve İlahiyat Fakültesi’ni bitirdi (1985). Şule Yayınları’nı kurdu (1987); Merdiven Sanat (1997), Kitaphaber (1997), Merdiven Şiir (2005 -2008) dergilerini çıkardı. Burç FM’de “Merdiven” adlı bir program hazırladı. Zaman Gazetesi Pazar Eki’nde yazıyor. TYB üyesi. İstanbul’da yaşıyor; evli, iki çocuk babası.
Ali Ural’ın “Öfkeli Çocuklar” adlı ilk şiiri 1982’de Mavera’da çıktı. “Yangın Merdiveni” başlığı altında yazdığı sürrealist öykülerini Merdiven Sanat’ta, mektup türündeki yazılarını Sağduyu gazetesinde yayımladı. Şair Engin Turgut, “Son derece yalın, sakin, ama bir şeyleri göstererek yazıyor” değerlendirmesini yaptı.
ESERLERİ
Şiir:
- Körün Parmak Uçları, İst.: Şule, 1998
- Kuduz Aşısı, İst.: Şule, 2006
Öykü:
- Yangın Merdiveni: Kaçış Hikâyeleri, İst.: Şule, 2000
Roman:
- Güneşimin Önünden Çekil, İst.: Şule, 2007
Deneme – Mektup:
- Posta Kutusunda Mızıka, İst.: Şule, 1999
- Makyaj Yapan Ölüler, İst.: Şule, 2005
- Resimde Görünmeyen, İst.: Şule, 2006
- Satranç Oynayan Derviş, İst.: Şule, 2008
ESER ÖRNEKLERİ
Körün Parmak Uçları
sandaldır ilgi, yanıltır
sürüklenir koroda dilsiz
yarasalar imrenir körlüğüne
iz bırakmaz okurken parmak uçları
karşıdan arşıya geçmek ne güzel
bir çocuk usulca elini tutar
gösterir gözüyle kavisler çizip
buzlu dallarından yemişler sarkan
tren penceresiyle yarışan ağaçları
saydam sobada yanan üzüm salkımlarının
kışlarla yüzleşen yeşil ferinden
fırlar sarmaşıklar buzları yarıp
karnavalda kaybolur gümüş saatler
eskimo evleri erir aniden
adres defterlerinden uğultular yükselir
isimleri çizilmiş ölülerin matemi
fotoğrafın flaşı ruhunu alır
gürültüyle kırar krizantemi
kucaklayamaz kapı kolları
koluma gir diyemez kapı koları
yalnız körler fark eder
masa temizlenirken ıslak bir bezle
sofradan kalkan açları
ah! Bu nasıl anafor?
ne çekiyor parmakları
uçlarıyla dokunuyor ağaca, güneşe, taşa
uçlarıyla kazıyor toprakları
ah! bu nasıl fosfor?
yer ver, işte ölüm
ayakta duramıyor, ön sıraya otursun
seç
işte siyahın tonları
KAYNAKÇA: O. Petek, “Körün Parmak Uçları”, Dergâh, Mart 1999; E. Turgut, “Bulduğumuz İlk Martıyı Kalbinize Sürün”, Cumhuriyet Kitap, S. 491 (15 Temmuz 1999).
