HAYATI
Şair ve yazar. 1949 yılında Sivas’a bağlı Gürün’de dünyaya geldi. 1998’de Amasya’da yaşama veda etti. Orta ve lise eğitimini Malatya Bölge Okulu’nda tamamlayan Özkan Yalçın, 1974’te Bursa Eğitim Enstitüsü Türkçe Bölümü’nden mezun oldu. Yüksek öğrenim öncesi beş yıl süreyle ziraat teknikeri, sonra Batman, Konya ve Amasya’da Türkçe dili ve edebiyatı öğretmeni olarak çalıştı. Uzun yıllar folklor araştırmaları ile uğraştı. Bu alanda yapmış olduğu çalışmalarının bir bölümü Türk Folkloru dergisinde yayınlandı. Amasya’da görev yaptığı dönemlerde Yeşeren dergisi ile Hakimiyet gazetesinin yazı kurullarında yer aldı. Yazı ve şiirleri pek sık olmamakla birlikte çeşitli sanat dergilerinde yayınlandı.
ÖDÜLLERİ
- 1987’de Türk Edebiyatı Vakfının Mehmet Akif’in 50. ölüm yılı dolayısıyla düzenlediği Mehmet Akif Şiir Tahlilleri yarışmasında Uzun Boylu Hayal adlı eseriyle lise öğretmenleri grubunda birincilik ödülü
- Millî Eğitim Bakanlığınca Yunus Emre Sevgi Yılı dolayısıyla açılan şiir yarışmasında Yunus Çağrısı başlıklı şiiri ile birincilik ödülü
- 1991’de Türk Edebiyatı Vakfı ile Çevreden Sorumlu Devlet Bakanlığının Çevre Röportajı Yarışmasında Kuş Köprüden Kuş Masalı adlı eseriyle, birincilik ödülü
ESERLERİ
Şiir:
- Yağmur Kuşları (1989)
- Gül Yorgunu (1997)
- Sevda Çıkmazı (1998).
Biyografya:
- Aşık Veysel – Dramı – Sanatı – Deyişleri (1986).
Şehir Kitabı:
- Yedinci Şehir (1996).
Roman:
- Çok Sesli Senfoni (1996)
- Yüreğim Tükeniyor (1996).
ESER ÖRNEKLERİ
Aldı Sazı Veysel’in
Aldı Sazı Veysel’in
“Sen petek misâli Veysel de arı
İnleşir beraber yapardık balı
Ben bir insanoğlu sen bir dut dalı
Ben babamı sen ustanı unutma…”
Aşık Veysel
Ustam bir deryâydı ben bakır tasım
Yetmiş yıl söyleştik,söz benden akar
Sarsak dolakları yine bir Kasım
Desem yürü,yollar Başkent’e çıkar
Ademle dut dalı olmuştuk sırdaş
Leylâ ile Esmâ gözümde kardeş
Ustamı sorarsan “bal” a arkadaş
Kâh toprağı özler kâh dünyâ kokar
Gözü vardı sade beni görürdü
Yol bilirdi yordamıyla yürürdü
Daha kar kalkmadan gönlü erirdi
Bilirdi ki her yol gurbete bakar
Ne çarığı tuttu ne mesti yerdi
Hakk’a inanırdı,hakkı söylerdi
İnce uzun dedi sonunda erdi
Benden bıkmadı ki ondan mı bıkar
Çalı sanan mis kokladı gülünden
Batak bilen balık tuttu gölünden
Balı tuza katan nadân elinden
Sade Şatır değil Yalçın da çeker
KAYNAKÇA: İhsan Işık / Resimli ve Metin Örnekli Türkiye Edebiyatçılar ve Kültür Adamları Ansiklopedisi (2. bas., 2009).
