HAYATI
XIX. yüzyıl halk şairlerinden. 1862’de Kangal’ın aşıkları ile ünlü bucağı Deliktaş’ta dünyaya geldi. 1899’da Kangal’da vefat etti. Asıl adı Ali’dir. Babası, ünlü aşıklardan Ruhsati, annesi ise Meryem’dir. Bir süre medrese eğitimi de alan Minhaci, eşinin kendisini terk etmesi, hastalanması gibi birtakım sebeplerle, genç denilebilecek bir yaşta vefat etti. Bazı araştırmacıların Minhaci’nin ölüm yılı olarak 1901’i kabul ederler.
Aşık bir babanın oğlu olması sebebi ile ondan pek çok şey öğrenme şansına sahip olmuştur. Sade bir dille, hece vezni ile şiirler söyleyen Minhaci’de temel konu acı ve üzüntüleri olmuştur. Minhacî’nin şiirlerinde ikinci derecede ağırlıkta olan konu dindir.
ESER ÖRNEKLERİ
Minhaci’nin şiirleri, 1953’te Eflatun Cem Güney tarafından bir kitapta toplanmıştır.
ESER ÖRNEKLERİ
MİNHACİ ŞİİRLERİ
I
Bir gün olur ben bu elden gidersem
Eski günlerini an kara gözlüm
Yol uğratmaz gonca gülün dermezsen
Ayrılık badesi sun kara gözlüm
Hatıra geldikçe yad mı eyledin
Kulunu kapıdan azad m’eyledin
Bir dem güldürdün şad mı eyledin
İntizar eylerim yan kara gözlüm
Bir zaman yılıştın gönlümü aldın
Bir sadık yar gibi yüzüme güldün
En sonra hançeri sineme çaldın
Buna dayanır mı can kara gözlüm
Minhaci’yim düştüm derdine bunda
Zerrece hakikat yok imiş sende
Yarın mahşer günü ulu dünyada
Cehennem narına yan kara gözlüm
II
Neme şad olayı m neme güleyim
Gönül gamda iken gülünmez imiş
Sineme vurdular hicran kamasın
Haşre dek noktası silinmez imiş
Geldi geçti güzellerin kervanı
Sürüldü savruldu dostun harmanı
Gençlik elde iken sürün devranı
Kocalıkta devran sürülmez imiş
Toy iken ölüme aklım ermezdi
Ayrılık ne kulağıma girmezdi
Şu dert hatırıma bir dem gelmezdi
Başa ne gelecek bilinmez imiş
Minhacî’yim demem binde birini
Ferhat olan niçin sevmez Şirin’i
Aradım kitapta buldum yerini
Sabır gibi devlet bulunmaz imiş
III
Hay vefasız kanlı zalim
Bir yol bana er demedin
Eller gibi candan sevip
Yâr demedin yâr demedin
Hakk’a doğru idi özüm
Her giz dinlemedin sözüm
Yok yok dedin sende gözüm
Var demedin var demedin
Taşlara çaldın sen seni
Bilmedin emr-i Yezdan’ı
Malamat eyledin beni
El demedin ar demedin
Çağırdıkça sağır dedin
Sen kendine ağır dedin
Sefil Minhac şaîr dedin
Bür demedin mür demedin
KAYNAKÇA: Kaya, Doğan (2009). Sivas Halk Şairleri. C.4. Sivas: Sivas İl Kültür ve Turizm Müdürlüğü. 154, Özmen, İsmail (1998). Alevi Bektaşi Şiirleri Antolojisi. C. 4. Ankara: Saypa Yay.