HAYATI
Şair. 1953 yılında Şanlıurfa’da dünyaya geldi. İlk ve orta okulu Ceylanpınar’da okudu. Ankara Bahçelievler Cumhuriyet Lisesi’ni bitirdi. Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Gazetecilik ve Halkla İlişkiler Yüksek Okulu Radyo-TV Bölümü’nden mezun oldu.
Kemal Gündüzalp’in ilk şiiri 1971’de çıktı. Şiir ve öykülerini Oluşum, Dönemeç, Somut, Yazko Edebiyat, Gösteri, Adam Sanat, Varlık, Broy, Yeni Düşün, Türk Dili, Milliyet Sanat, Karşı ve Yazıt dergilerinde yayımladı. Ö. İnce’nin değerlendirmesiyle “Yaşamsal gözlem ve deneyimlerinden çıkmış ve bütünsel bir imge yaratan şiirler” yazdı.
ÖDÜLLERİ
- “Kültür ve Sanat Kavramından Ne Anlıyoruz?” makalesi ile 1985 Gösteri Dergisi Gençlik Yılı Ödülü (birincilik)
- 1989 Abdi İpekçi Deneme Yarışması Ödülü (birincilik)
- 2003 Samim Kocagöz Öykü Ödülü
- 2003 Cigerxwin Sanat Edebiyat Yarışması Şiir Birincilik Ödülü.
ESERLERİ
Şiir:
- Düş Yorumcusu, Ank.: Promete, 1992
Deneme – Eleştiri:
- Eleştiriye Doğru, İst.: Papirüs, 2005
Öykü:
- İlkyaz Şakası, Ank.: Mevsimsiz, 2007
- Ötekiler, Ank.: Mevsimsiz, 2007.
ESER ÖRNEKLERİ
Kötü Başlangıçlar İçin Şiir
Öksürüklerle büyüyor yüzümde hüznün kibarlığı
budanmış ve yaprak açmayan bir ağaç gibiyim
sanki ömrüm sele gitmiş ben de kum ve çakıl
uzamış sakallarımı kestim yeni bir sabah için
ikindiye uzar, gün ve yorgun akşamüstleri
terbiyesiz bir yağmur başlar, gökyüzü savaşır
şimşekler arasında ıslanır koşuşan sokak itleri
ben umarsızlığıma dönerim, kapılar kapanınca.
Yüzü eskimiş ve kirli bir yorgan çekerim başıma
bir kenarda yıkanmamış, kokan kirli çoraplarım
sandalyeye asılmış buruşuk bir pantolonda
bacak izleri: Müzik! Bir bu eksikti burada! ..
Zamansızlık yaşanır bellekte; anlar, anılar
sararmış fotoğrafların solgun renklerinde
yüzüm kül: Zayıf ve rengi uçmuş oracıkta
yine geldiler kaçtığım ve yitirdiklerim… ya sen?
Yalnızlığımı da yaşayamıyorum bu sokakta
içimde hep kirletilmemiş bir güzellik olacak,
kızların teni ve taşıdıkları çiçekler gibi sevgiyle.
Annem uyanır gömütünden ve bana seslenir!
Uykusuzum oysa, gidemem, uyumak ve düşlerce
beni bırak, özgürlüğü buldum yüreğimde:
Yitirilecek bir şeyin olmaması ne kötü artık
beklentilerin de bittiği bir yerdir orası./Yitik!
Gidiyorum, yolculukların gizli gözyaşlarıyla
kimsesizlik en ağır yük gibi biner omzuma
biraz ekmek bırak oraya, biraz sevgi, biraz düş
kartopu da oynayacağım çocuklarla… zil!
Artık gidiyorum, yalnızlığımla ve kimsesiz
yeni duygular için yaşamak isterdim oysa.
KAYNAKÇA: Kurdakul, Sözlük (1999), 317; tr.wikipedia.org.
