HAYATI
Şair. 3 Nisan 1928 günü İstanbul’da dünyaya geldi. 21 Ocak 1996’da İstanbul’da yaşama veda etti. İlkokulu İstanbul’da, ortaokulu Kütahya’da bitirdi. Bursa Lisesi’nden (1950) ve İÜ Hukuk Fakültesi’nden (1959) mezun oldu. Bir süre öğretmen ve serbest avukat olarak çalıştıktan sonra Petrol Ofisi İstanbul Bölge Müdürlüğü Hukuk Servisi’nde çalıştı; 1983’te emekli oldu.
İlk şiiri 1945’te Zonguldak’ta yayımlanan Bucak adlı dergide çıktı. Türk Sanatı, Kaynak, Varlık, Yeditepe, Dost, Pazar Postası, Yelken, Yeni Edebiyat başta olmak üzere 40’a yakın sanat-edebiyat dergisinde şiirleri yayımlandı. Bir ara öykü yazmayı denediyse de şiirde karar kıldı. Bununla birlikte öykü, eleştiri, inceleme, günlük, deneme türünde yazılar yayımlamayı da sürdürdü. “En yalın öğeyi tersten gören, negatifleştiren, sayrılı bir duyarlıkla” (C. Süreya); “imgeye dayalı, çağrışımlarla gelişen, biçim ve öz açısından İkinci Yeni şiirini sürdüren bir şair olarak tanındı” (A. Özkırımlı). B. Necatigil’e göre, “Zamanla aklın ve hayal gücünün soyutlamalarına yaslanan bir duygu evreni kurdu.” Genellikle kendisini konu alan şiirleriyle kendine has bir ses yaratmayı başaran şair, şiir anlayışını ise şu sözlerle ifade etti: “Şiir benim için bir kaçıştır. Kendimden, çevremden, kozmozdan. Ve onlara koşarak yeniden varmaktır.”
ESERLERİ
Şiir:
- Cümbüşçübaşı, Ank.: Dost, 1958
- Et, İst.: Ekin Mtb., 1960
- Kuyuda Yusuf, İst.: Baha Mtb., 1962
- Avlanırken Bir Korku, İst.: Karagüneş, 1967
- Albatros Adı Bir Gün Gelecek, İst.: Garanti Mtb., 1971
- Geçmiş Zaman Tevellüdü, İst., 1988
- Ziba Sokağı, İst., 1991
- Ay Batarken Kancama, İst., 1994
- Yırtık Sözler, İst.: Hera, 1996 (ölümünden sonra).
ESER ÖRNEKLERİ
deniz gitti dibe yorumlanamazcasına yuvarlanıp dibe gitti
yargısının mutluluğunun efendiliğini de olgunca tadıp
sesi şarkısını söylüyor kırların temiz ve sadeliğindeki
dibe gitti deniz en derin olan kuyusuna dibin
dibe gitti deniz en derinine koyu balçığının
erotik çağının tutkun sıfatına da uygundu uzayan gölgeleri
öğle vakti sana bir anısını anlatıyorum sözlerin
çılgın gibi sana bakıyorlardı
harfleri doğru dürüst çözülememiş bir alfabe gibi dilimize
duvarının ta dibinden dikkat et öfke uzuyor
gökyüzünün duyarlı şaraplarını taşırıyor julian bream
tiyatrona kızılay sodası da yapışmış
ve her çağımda bir şiirim soluk alıp verir kendi zenginliğiyle
yağmurlarının altında yüreğinle delice susayarak
ay ışığının paltosunun üşümesi büyüyor melikenin ağzında
kolunuza girebilir miyim deyip girerek
sıcaklığımdan imzasını sulayarak gür saçlarının
banıp geliyorken ilk çağ yelkenlerime kalçaları
melikenin değdikçe göğüs uçları melteminin takvimlerine
parmaklarımın aynalarındaki eciş bücüş şeytan maskelerini veto ediyorum
lâv resimli çırılçıplaklığımın adaleli fotoğraflarını seçiyorken
yeşilırmağın elma kokulu düşlerimdeki genelevlerinin
tükenmez şallarına bürünürken sokaklarım
umarsızlığımın yitmiş sembollerindeki sevda cumhuriyetimin
yüreğini süresiz ve ödünsüz pompalayan kıyasıya
en saf zümrütünden oluşan asidinde bittim senin kı-nın-mı
sancısı derin bakışlı süt rengi olunca da alevimde anı taşıverdi
deli kirpiklerinden ve göz uçlarından akıp sürüklenen yüreğinin
kesitleri için peşinatsız çıkarlı beni seviyordun
KAYNAKÇA: Necatigil, İsimler, 369; Özkırımlı, TEA, IV, 1175-1176; Kurdakul, Sözlük, 619; “Uçarı, Ercüment”, TDEA, VIII, 454; Karaalioğlu, 579