HAYATI
Öykü yazarı. 2 Şubat 1962 günü Balıkesir’de dünyaya geldi. Emine Hanım ile esnaf Kemal Şakar’ın oğlu. İlk ve orta öğrenimini Balıkesir’de tamamladı; 1983’te Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi’ni bitirdi. Kayıtlar dergisinin (45 sayı, 1990-95) yayın kurulunda yer aldı. Balıkesir’de ticaretle uğraşıyor; evli, iki çocuk babasıdır.
İlk öyküsü (“Bir İnsan Ölür Bir Yıldız Kayarmış”) 1982’de Aylık Dergi’de çıktı. Öykülerini Mavera, Yönelişler, Yedi İklim, Hece ve Kayıtlar dergilerinde yayımladı. A. H. Haksal, “Kendiyle uğraşıyor, didişiyor ve hatta kendi yalnızlığında derinleşiyor. (…) Kendi öyküsünün sınırlarını kendisiyle sınırlamış bulunuyor” değerlendirmesini yaptı.
ESERLERİ
Öykü:
- Gidenler Gidenler, İst.: Yedi İklim, 1990
- Yol Düşleri, (Gidenler Gidenler’le birlikte) İst.: Yedi Gece Kitapları, 1996
- Esenlik Zamanları, İst.: Yedigece Kitapları, 1999
- Pencere, Ank.: Hece, 2003
Deneme:
- Yazı Bilinci, Ank.: Hece, 2006
- Hayal Perdesi, İst.: Selis, 2008.
ESER ÖRNEKLERİ
GİDENLER GİDENLER’DEN
Ben, karamsar ve umutlarını yitirmiş biri değilim. Huzur içinde öylece yaşayabileceğim, öylesine bir köşe arıyorum. Uzaklarda olduğunu sanmıyorum. Çok yakınımda bir yerlerde. Zaman zaman ona yaklaştığımı hissediyorum, arıyorum, bulamıyorum. Ama her geçen gün biraz daha yaklaşıyorum.
…
Yaşadığı belirsizlik gittikçe çoğalıyordu. Artık kimin kiminle konuştuğunu, kimlerin nereden nereye gidip geldiğini, tanıdıklarını tanımadığı yüzlerle karıştırmaya başlamıştı.
…
Sevgilerimizi ve söyleyeceklerimizi ucuz sohbetlerde, yazılarda tüketmemeliydik. Kendimiz için ölü zamanları başlatmalıydık. Şimdiye dek, mutluluğu ne ilişkilerimizde ne de okuduklarımızda aramalıydık. Bu arayışın boşuna olduğunu anlamamız için böylesine uzun bir zamanın geçmesi gerekmediğini, böylesine uzun bir zaman geçtikten sonra anlamamalıydık.
…
Yaşama karşı en ufak bir tepki göstermiyordum canlılığın beni rahatsız ediyordu. Bir trafik kazasında hafıza kaybına uğramak, yaşananlar ve upuzun bir unutuş, unutuluş… Zamandan arınmış bir uzak köşe… Taş olmak ve gerçek huzuru bulmak. Başka ne beklenebilir ki yaşamdan! Birileri gelmeli beni bir köşeye atmalı ve orada öylece kalmalıydım; hiçbir etki görmemek korkmak ve ümit etmek için neden bulamamak, yaşamdaki anlamımı bir kenara atmak, canlılığıma ve yöremdeki dirime karşı kıyıma girişip bu saçmalığa bir son vermek, öylece kalmak. Öylece kalmak… söylenişinde bile sükunet var. Evrendeki yerimi kavramaya çalışmak, büyük aşk özlemleri beslemek ve onun uğruna bir yerlere çekip gitmek düşleri, aptalca ve yorgunluk vericiydi, dahası sonuçsuz kalacaktı.
KAYNAKÇA: A. H. Haksal, “Cemal Şakar Öyküsünün Psikolojisi”, Yedi İklim, Ekim 1997.