HAYATI
Şair. 26 Kasım 1968 günü İzmir’de dünyaya geldi. Müzeyyen Hanım ile bankacı Halit Susam’ın kızı. Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun (1990). Türk dili ve edebiyat öğretmenliği yaptı. 2007’den beri yalnızca edebiyat ve kültür çalışmalarıyla ilgileniyor. İzmir’de yaşıyor; bir oğlu var. İlk şiiri Milliyet Sanat dergisi Genç Şairler Antolojisi’nde çıktı (1989). Şiirleri, inceleme ve eleştiri yazıları Milliyet Sanat, Cumhuriyet Kitap, Radikal Kitap, Öteki-siz, Akatalpa, Eliz dergilerinde yayımlandı.
ESERLERİ
Şiir:
- Bir Unutuş Olsun, İst.: Piya, 1995
- İhtimal ki Aşk, İst.: Piya, 2001
- Susunca Sen, İst.: Şiirden, 2008
İnceleme:
- 99 Beyit: Divan Şiirinden Beyitler ve Çözümlemeleri, İst.: Can, 2008.
ESER ÖRNEKLERİ
BEYAZ KORİDOR
Kim çıkaracak bu beyaz koridordan beni
donmuş bir bakışım zamanın avuçlarında.
bakışımsız aynalarda hayatım paramparça,
gittikçe uzun, beyaz; giderek bembeyaz
o dar kapıdan geçebilmek için eriyorum,
çakıllarını ağzında saklayan gratel’im;
değiştiriyor beni derinlere yaptığım yolculuk
kapısı sonsuza açık, kaybolduğum orman
karanlık, unutmak; ölÜm, zamanda kaybolmak…
iç çeken ağaçların Ürpertisinden uyuyamıyor,
gözü boşlukta intihara eğilimli yaprak,
bekliyorum sanki bin yıldır,
kaybolmayı seçenin cezası olarak.
korkunun haliçleri yüreğimde,
gÖvde masum kalmayacağını biliyor.
usulca beyazlaşırken
uzayda dağılan yüzü seyretmek için
susmalıyım artık!
ah!
ah tutmaz, bu rüzgarlı çatılar
odalardan dilsiz uğultular yükselir
örtünme telaşında utangaç kızdır kasabalar
düşünü kurarlar bedenlerinde gezinen nefesin.
sonra akşamüstleri gelir
huzursuz eşiklerde bekleşir
kime ihanet etmemiştir ki zaman…
tedirgin ve tekinsiz… anlar
karanlık kuyulara birikir.
korkudandır bütün koruganlar
çatlağından endişe sızar
bir gül, yakasını yırtar kan revan
içimizi oyar aşktaki tereddüt.
tedirgin ve tekinsiz… hayat
eşiğinden gözü kapalı atlamak isteriz
bilmek istemeyiz; ama aldanmak…
KARDEŞİM İNSAN
verdiklerini almadan susmayacak
biliyorum,
kudurdukça kuduracak
durmayacak!
gouguin tabloso kadar vahşi, ilkel
dönmezsek en başa
anımsayamazsak en eskiyi
tarih daha kırmızı akacak
bırak yastığın taş olsun
sonsuzluğu fısıldasın kulağına
‘öldüren insan’ olmadan önce
biz neydik sahi?
unuttururken hız her şeyi
gidemiyoruz madem aklımızdan
buzulları paramparça bu akıl denizinden
delirsek de kurtulsak
başımızın üstünde asılı duran perde
yoksulluğumuzu örtünüyoruz karanlık gizinle
dünyanın giderek soğuyor kalbi, soluyor gözleri
kardeşim insan, tablodaki karanlık vahşi.
