HAYATI
5 Haziran 1927’de Tunceli’nin Pülümür ilçesinde dünyaya geldi. 29 Temmuz 2006 günü İstanbul’da yaşamını yitirdi. Asıl adı İsmet Karadayı olan yazar bazı eserlerinde İsmet Kemal ve Hatice Cemal imzalarını kullandı. Rahime Hanım ile memur S. Sabri Karadayı’nın oğludur. 1947’de Erzurum Lisesi’ni bitirdikten sonra 1951’de Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nden mezun oldu. Daha sonra Anadolu’nun farklı şehirlerinde ve İstanbul’da cumhuriyet savcısı olarak uzun yıllar çalıştı. 1981 yılında kendi isteği ile emekliye ayrıldı ve 1981’de başlayarak 1994’e kadar İstanbul’da serbest avukatlık yaptı. Mübeccel İzmirli ile birlikte, 1963-1964 yılları arasında toplam on beş sayı yayımlanacak olan Otağ dergisini çıkardı.
İsmet Kemal Karadayı’nın ilk eseri “Faydalı İnsan” 1947’de Yeni İnsan gazetesinde çıktı. Daha sonra yazarın düzyazı ve şiirleri Varlık, Yeni Ufuklar, Forum, Yansıma, Yazko Edebiyat, Türk Dili, May, Oluşum, Somut ve Gösteri dergileri ile Akşam, Yeni Tanin, Yeni Ortam, Politika ve Cumhuriyet gazetelerinde yer buldu. Kaleme aldığı eserlerini toplumcu gerçekçi anlayışla yazdı. Şiirlerinde yaşadığı çağı, yaşadığın çağın umutlarını, korkularını, sorunları yalın bir dil ile anlattı.
Türkiye Yazarlar Sendikası, PEN Yazarlar Derneği, Edebiyatçılar Derneği, Dil Derneği, İnsan Hakları Derneği, Çağdaş Hukukçular Derneği, Cemal Süreya Kültür Derneği, İşçi Partisi, Türk Hukuku Derneği ve Cumhuriyet Kitap Kulübü üyesi olan İsmet Kemal Karadayı, İzmir Belediyesi Kadın Şiileri Yarışması Ödülü, 1999’da Edebiyatçılar Derneği Onur Ödülü ve Altın Madalyası’nın sahibi oldu. 1969 yılında ise Türk Hukuku Derneği tarafından Yılın Hukukçusu seçildi.
İsmet Kemal Karadayı, “Unutmak Atları’nda (1972), İkinci Yeni şiir anlayışını benimsedi. Dizede nasıl bir sözcük uyumuna
ya da nasıl bir tartıma yol açacağını düşünmeden, kimi zaman, nesne ile yüklem arasındaki doğru ilişkiyi bozdu. (…) Son
şiirlerinde, atasözlerinden, halk deyimlerinden yararlanıyor. Bunlarla ördüğü şiirlerinde, toplumsal eleştirilere girişiyor.
Denebilir ki, yeni bir taşlama türü yaratıyor.” (Vecihi Timuroğlu)
ESERLERİ
ŞİİR: Bahar Deniz ve Kadın (1959), Can Parçası (1961), Unutmak Atları (1972), Dipnotlu Şiirler (taşlama, 1990), Kadın Özgürlük Çağ ve Ölüm Üzerine Şiirler (1994), Taşı Gediğine (1998), Kurtkapanı Şiirleri – Mağma (1999), Us-Su (2002), Biraz İstanbul musun? (2005).
DENEME-İNCELEME- DERLEME- ANI: Gezi ve Dostluk Üzerine Düşünceler (1960), Arınmalar 1 (1985), Çağımız ve Özgürlüklerimiz (1988), Patlıcan Fidelerine Muska (1992), Adalet Diye Diye (1993), Söz Gümüşse (aforizmalar, 1994), Sosyalizm Aşk ve Hukuk (1995), Düşün Sanat Dostlarım (1997), Benim Bilgeliklerim (2000), Hukuksuz Yönetimler – Suskun İnsanlar (2000), Düşün Sanat Dostlarım / Anı Portreler II (2001), Daldan Dala Felsefe (2002), Politika ve Edebiyatımızda Aykırı Tipler (2003), Günden Güne (2005), Düşünce Özgürlüğü-Düşünce Suçları (açıkoturum, 1969), Denemeler Seçkisi (1971), Denemeler Denemeciler Antolojisi (1987).
ÖYKÜ: Ve İyi Günler Hepinize (ilk öyküleri, 1990), Ortaköy’de Zaman (2000).
